18 maja 1944 roku - Zdobycie klasztoru na Monte Cassino przez 2. Korpus Polski

Decyzja o udziale 2. Korpusu gen. Władysława Andersa w bitwie o Monte Cassino, w operacji Diadem, zapadła w końcu marca 1944 r. Od grudnia 1943 do połowy kwietnia 1944 r. 2. Korpus został przetransportowany do Włoch - w składzie: dowództwo korpusu z gen. Andersem na czele, 3. Dywizja Strzelców Karpackich gen. Bronisława Ducha, 5. Kresowa Dywizja Piechoty ppłk. Nikodema Sulika, 2 Brygada Pancerna gen. Bronisława Rakowskiego, 2. Grupa Artylerii płk. dr. Ludwika Ząbkowskiego, 3 pułki rozpoznawcze, jednostki łączności, saperów i kwatermistrzowskie. Łącznie liczył 47 tys. żołnierzy.

Włączyli się oni do walk o klasztor na Monte Cassino 11 maja.

 

18 maja 1944 rano, o 7.00, 4. batalion opanował szczyt 593, następnie około 10 zdobył wzgórze nr 569. 6. batalion między godz. 7.30 i 8.00 zdobył Massa Albaneta. Około 10 na teren ruin klasztornych wkroczyli żołnierze 12. Pułku Ułanów Podolskich ppor. Kazimierza Gurbiela, których zadaniem było oczyszczenie wzgórza z resztek niemieckich spadochroniarzy. O 13.55 do klasztoru weszła grupa szturmowa ppor. Adama Lorenza, która zawiesiła na ruinach polską flagę narodową. Wkrótce nad klasztor nadleciał amerykański myśliwiec, który zrzucił wiązankę róż. Około 16 patrol 5. batalionu nawiązał łączność z oddziałami brytyjskimi na drodze nr 6.

W wyniku walk do niewoli wzięto 41 jeńców, w tym dowódcę obrony klasztoru kpt. Herberta Beyera. Zdobycie wzgórza klasztornego stanowiło punkt kulminacyjny w bitwie o Monte Cassino i ułatwiło zdobycie Rzymu. Alianci weszli do niego już 4 czerwca.

W bitwie pod Monte Cassino poległo 860 żołnierzy i oficerów polskich, prawie 3 tys. odniosło rany.

• autor: Źródło Muzeum Historii Polski, data: 2021-05-18