14 maja 1772 r - I rozbiór Polski

I rozbiór Polski – 1772 w jego wyniku Austria zajęła, jako Galicję Wschodnią: województwo ruskie, okolice Zamościa i południową Małopolskę, część Podola i Wołynia (około 83 tys. km² i 2,65 miliona ludzi). Wojska austriackie przekroczyły granicę Polski 14 maja 1772.

Ponieważ wstępne ustalenia co do przebiegu granic zaborów nie były dokładne, armia próbowała zająć jak największe terytorium. Granica z Rosją miała przebiegać na rzece Podhorce. Jednak wojskowi, nie mogąc znaleźć rzeki o tej nazwie (przypuszczalnie chodziło o Seret), doszli aż do Zbrucza.

Praktycznie nigdzie nie natrafiono na opór, z wyjątkiem Lwowa, okupowanego od kilku lat przez wojska rosyjskie. Mimo że traktaty graniczne podpisano 5 sierpnia, wojska rosyjskie opuściły Lwów dopiero 15 września, i tego dnia wkroczyły do niego wojska austriackie pod dowództwem generała Andreasa Hadika de Futaka. 16 września opuścili Lwów żołnierze polskiej armii koronnej.

Pod koniec 1772 ogłoszono wywód uzasadniający prawa Austrii do tych ziem. Autorami wywodu byli hofrat Teodor Antoni Rosenthal, kustosz Adam Kollar i rektor Josef Benczura, a nosił on tytuł Wywód poprzedzający prawa Korony Węgierskiej do Rusi Czerwonej i Podola, tak jako Korony Czeskiej do Księstwa Oświęcimskiego i Zatorskiego.